Parijs, dat is joie de vivre, te dure koffie op de Champs Elysees, de eiffeltoren, de Arc de Thriomphe. Parijs is het verhaal van de kunstenaarsscene aan het begin van de 20e eeuw. Gaugin, van Gogh, Absinth. De can-can, La Belle Epoque.
Parijs is maar drie uur rijden.
Gisteravond was Parijs de hel, en die hel kwam via mijn scherm bij mij binnen.
Liberté, égalité, fraternité. Vrijheid, gelijkheid en broederschap.
Ik moest huilen. Ik denk uit onmacht. Zoveel weerloze en onschuldige slachtoffers. Afgeslacht ten behoeve van een hoger doel van de daders. Daar komt het woord slachtoffer ook vandaan. Lees verder
Categoriearchief: Persoonlijk
Zelfcensuur
Ze hebben online legers. Als je vol overgave het sinterklaasfeest viert en daarover durft te bloggen komen ze al een paar jaar uit alle krochten van het internet om bij je te reageren. Of ze sturen je intimiderende berichten.
Als je je opwindt en pijn in je maag krijgt van een blog dat oproept tot het vernietigen en verbannen van homoseksuelen en het durft daarop te reageren schermen ze met hun ‘vrijheid van meningsuiting’ en de ‘waarheid’.
Ze proberen je de mond te snoeren. Vrijheid van meningsuiting geldt namelijk vooral en alleen voor hun mening. Want jij bent maar een racist of een ongelovige. Sterker nog, je bent ook nog een dikke blonde hoer en je verkoopt alcohol. Dat past allemaal ook al niet binnen de sharia. Lees verder
Auto gespot!
Ik weet echt niet van wie hij het heeft. We begrijpen er dan ook helemaal niks van. Voor mij moet een auto vooral rijden, ik herken haast geen merken, PK’s zeggen me niks en ik kom vaak niet verder dan het benoemen van de kleur en dat een auto vier wielen heeft.
Toen ik mijn man leerde kennen had die niet eens een rijbewijs. Hij was zeevarende, en woonde in een stad waar voldoende openbaar vervoer was, een rijbewijs of auto waren daar niet nodig.
Hier in Zeeuws-Vlaanderen ligt dat toch iets anders, dus was hij bijna 40 toen hij alsnog zijn rijbewijs haalde om niet altijd afhankelijk van mij te hoeven zijn. Ik had wel iets meer te doen dan hem rond te rijden. Lees verder
Deja-vu over een naam
Het is het voorjaar van 1995, precies 20 jaar geleden. Ik heb inmiddels anderhalf jaar een slijterij wijnhandel die Cheers heet. Ik heb ook al anderhalf jaar last van juridische procedures omdat een branchevereninging op zoek is naar jurisprudentie over een deur (ik zat naast een supermarkt) en mij als target koos.
In december ’94 was onze oudste zoon geboren. Aan mijn kraambed had ik geen feest, maar in mijn herinnering voortdurend een advocaat om een rechtszitting voor te bereiden. Ik was gedagvaard en van uitstel wilde men niet weten.
Dat voorjaar dus. Ik kreeg bezoek van twee keurige heren in pak met stropdas in de winkel, die wilden mijn winkel kopen zeiden ze. En dat leek me een beetje raar. Ik maakte wel een afspraak met hen voor de week erop, bij ons thuis. En ik belde even wat na in de branche wie die heren waren en wat ze nu eigenlijk echt van me wilden. Lees verder
Hoe de tijd ook gedrag verandert
In 1999 kon ik niet geloven dat mensen bereid waren vooraf te betalen voor aankopen. Dat durfde ik klanten niet eens te vragen. Eerst leveren dan laten betalen, zo werkte dat altijd.
Een slijter die verkocht via internet, het was toen bijzonder genoeg om de voorpagina van regionale kranten te halen.
Webverkopen in 1999
De eerste klant die via mijn website in 1999 een grote order plaatste was een bedrijf. Ik had het bedrijf gecheckt bij de Kamer van Koophandel. Het zag er betrouwbaar uit en ik liet speciale kruiken likeur voor ze bedrukken. Het ging om een bestelling van bijna 2000 gulden (toen nog). Ik zat te juichen achter mijn computer. Lees verder
De onrust die nooit meer verdween
6 mei 2002
Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Het was meivakantie, mijn man zat op zee en ik had ’s ochtends voor de winkel openging de kinderen, toen 7 en 4, voor een dagje naar oma gebracht. Om 9 uur deed ik de winkel open en zoals elke morgen ging ik daarna eerst een rondje nieuws surfen met een kop koffie.
Ik las op Nu.nl dat in de peilingen Pim Fortuyn 40 zetels zou krijgen bij de verkiezingen. 40! Ik kreeg er een naar gevoel van. Wilde ik wel in zo’n land wonen? Waar ging dit heen? Wat gebeurde er allemaal? Lees verder
Ontdekkingsreis naar een veranderde maar grotere wereld
Nog steeds vind ik het bijzonder dat ik door het hele land mijn verhaal mag komen vertellen. Vaak moet ik dat verhaal in 20 minuten proppen, op een congres waar ik dan onderdeel ben van een groter programma, maar af en toe mag het ook uitgebreid.
Dan mag ik in 1,5 tot 2 uur mijn verhaal vertellen. En die laatste lezingen zijn de mooiste. Ik mag dan het hele verhaal vertellen, over de drempels die ik nam, ontdekkingen die ik deed, fouten die ik maakte en wat daaruit voortkwam. Het is een verhaal over een ontdekkingsreis die me leidde naar de netwerkeconomie, waarin social business en sociaal kapitaal de rode draad zijn. Het is een verhaal over een reis van ruim tien jaar die mijn wereld en denken veranderde. Tien jaar waarin ik ook leerde dat mensen in te delen zijn in halers, brengers en verbinders. Lees verder
‘Durf te doen’ genomineerd voor Managementboek van het Jaar 2014!
Ik hoor de stem van Jambers in mijn achterhoofd: “Overdag proeft en verkoopt ze wijn en whisky, maar ’s avonds verandert deze vrouw in een spreker en schrijfster.”
Ik word best vaak genomineerd voor van alles en nog wat. Slijterij van het Jaar, Beste Wijnwinkel, Beste wijnwebwinkel, Beste wijnwinkel, Twitteraar van het jaar, Engaging Woman, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Lees verder
Engaging Woman
Beleving, hartstikke hip is die term tegenwoordig. Voor een ultieme beleving worden al je zintuigen geprikkeld. Als je alleen naar een schermpje zit te staren kun je slechts twee van je zintuigen gebruiken. Je tastzin door toetsen in te drukken geeft je niet de beleving die ook hoort bij wat je hoort en ziet. Je ruikt en je proeft ook niks dat daarmee correspondeert.
Zintuigen
Voor mij ligt de echte kracht van online vaak offline. Online worden slechts twee van je zintuigen geprikkeld die je laten verlangen naar meer, die je nieuwsgierig maken. Een compleet beeld heb ik pas als er een offline vervolg komt. Een vervolg dat voldoet aan het inmiddels gevormde verwachtingspatroon geeft een goed gevoel, geeft die ultieme beleving. “The truth is out there”. Lees verder
Het familiediner
De meesten zien we slechts eens per jaar. Toen mijn schoonmoeder begin januari 2007 overleed spraken we af het gezamenlijke kerstdiner in ere te houden. Met haar traditionele tomatensoep met zelfgedraaide balletjes. Sindsdien komen we elk jaar op eerste kerstdag samen. Wij komen er vanaf met het verzorgen van het toetje en de wijn, de anderen verzorgen de rest, en dat is veel. Alles mag veranderd worden, maar niet en nooit de tomatensoep met zelfgedraaide balletjes. Lees verder