Ik woon sinds 1986 in Breskens. Dat is inmiddels het grootste deel van mijn leven. De eerste negentien jaar bracht ik tien kilometer verder landinwaarts door, in IJzendijke.
In de jaren ’90 kwam C. in Breskens wonen. C. was een oorlogsvluchteling die uit Macedonië kwam. Hij werd kleinschalig opgevangen door Pastoor Gielliet.
C. wilde werken, ook toen hij dat officieel nog niet mocht. En de horeca en visbedrijven konden best wat handjes gebruiken.
En hij wilde voetballen. Hij werd omarmd door Breskens. Zijn kinderen groeiden er op. Zijn zoon ontwikkelde zich tot een getalenteerd voetballer en schopte het tot de A-junioren van PSV. En toen sloeg in 2004 het noodlot toe. Op 23-jarige leeftijd overleed hij helaas op het voetbalveld.
Breskens herdenkt hem nog steeds met een naar hem genoemd jaarlijks internationaal voetbaltoernooi voor A-teams.
C. kwam regelmatig bij me in de winkel in Breskens. Ik heb met hem meegehuild toen zijn zoon was overleden. Iedereen leefde met hem en zijn gezin mee. C. overleed zelf veel te jong in 2013. Hij werd slechts 53. Lees verder
Categoriearchief: Persoonlijk
Hallo Den Haag nog een keer
Hier ben ik weer eens. Ik probeer me tegenwoordig steeds minder boos te maken. Ik las vandaag dat op 1 januari 2016 nog 1,67% van de Nederlandse bevolking lid was van een politieke partij. Dat is wel een beetje weinig. Een paar jaar geleden was dat nog 2%. 1,67% van de Nederlandse bevolking die ons land regeert, bestuurt en waaronder de invloedrijke baantjes worden verdeeld.
Ik moet dit even uitleggen denk ik. Ik las dat nog 285.000 mensen lid zijn van een politieke partij en heb toen even zelf mijn rekenmachine gepakt en dat gedeeld door 170.000, 1% van 17 miljoen.
Ik behoor tot de 98,33% die afhaakte.
Ooit was ik actief lid van een politieke partij. Ik haakte af om het gekonkel en het gebrek aan principes. Hoe hoger ik kwam binnen die partij hoe meer ik zag hoe de smerige spelletjes werkten. Dat waren niet mijn spelletjes, het was niet hoe ik wilde bijdragen aan de samenleving.
98,33% van de Nederlanders is nooit actief geweest in de politiek of inmiddels afgehaakt, maar jullie behoren tot die 1,67%. Lees verder
De hel van Parijs
Parijs, dat is joie de vivre, te dure koffie op de Champs Elysees, de eiffeltoren, de Arc de Thriomphe. Parijs is het verhaal van de kunstenaarsscene aan het begin van de 20e eeuw. Gaugin, van Gogh, Absinth. De can-can, La Belle Epoque.
Parijs is maar drie uur rijden.
Gisteravond was Parijs de hel, en die hel kwam via mijn scherm bij mij binnen.
Liberté, égalité, fraternité. Vrijheid, gelijkheid en broederschap.
Ik moest huilen. Ik denk uit onmacht. Zoveel weerloze en onschuldige slachtoffers. Afgeslacht ten behoeve van een hoger doel van de daders. Daar komt het woord slachtoffer ook vandaan. Lees verder
Zelfcensuur
Ze hebben online legers. Als je vol overgave het sinterklaasfeest viert en daarover durft te bloggen komen ze al een paar jaar uit alle krochten van het internet om bij je te reageren. Of ze sturen je intimiderende berichten.
Als je je opwindt en pijn in je maag krijgt van een blog dat oproept tot het vernietigen en verbannen van homoseksuelen en het durft daarop te reageren schermen ze met hun ‘vrijheid van meningsuiting’ en de ‘waarheid’.
Ze proberen je de mond te snoeren. Vrijheid van meningsuiting geldt namelijk vooral en alleen voor hun mening. Want jij bent maar een racist of een ongelovige. Sterker nog, je bent ook nog een dikke blonde hoer en je verkoopt alcohol. Dat past allemaal ook al niet binnen de sharia. Lees verder
Auto gespot!
Ik weet echt niet van wie hij het heeft. We begrijpen er dan ook helemaal niks van. Voor mij moet een auto vooral rijden, ik herken haast geen merken, PK’s zeggen me niks en ik kom vaak niet verder dan het benoemen van de kleur en dat een auto vier wielen heeft.
Toen ik mijn man leerde kennen had die niet eens een rijbewijs. Hij was zeevarende, en woonde in een stad waar voldoende openbaar vervoer was, een rijbewijs of auto waren daar niet nodig.
Hier in Zeeuws-Vlaanderen ligt dat toch iets anders, dus was hij bijna 40 toen hij alsnog zijn rijbewijs haalde om niet altijd afhankelijk van mij te hoeven zijn. Ik had wel iets meer te doen dan hem rond te rijden. Lees verder
Deja-vu over een naam
Het is het voorjaar van 1995, precies 20 jaar geleden. Ik heb inmiddels anderhalf jaar een slijterij wijnhandel die Cheers heet. Ik heb ook al anderhalf jaar last van juridische procedures omdat een branchevereninging op zoek is naar jurisprudentie over een deur (ik zat naast een supermarkt) en mij als target koos.
In december ’94 was onze oudste zoon geboren. Aan mijn kraambed had ik geen feest, maar in mijn herinnering voortdurend een advocaat om een rechtszitting voor te bereiden. Ik was gedagvaard en van uitstel wilde men niet weten.
Dat voorjaar dus. Ik kreeg bezoek van twee keurige heren in pak met stropdas in de winkel, die wilden mijn winkel kopen zeiden ze. En dat leek me een beetje raar. Ik maakte wel een afspraak met hen voor de week erop, bij ons thuis. En ik belde even wat na in de branche wie die heren waren en wat ze nu eigenlijk echt van me wilden. Lees verder
Hoe de tijd ook gedrag verandert
In 1999 kon ik niet geloven dat mensen bereid waren vooraf te betalen voor aankopen. Dat durfde ik klanten niet eens te vragen. Eerst leveren dan laten betalen, zo werkte dat altijd.
Een slijter die verkocht via internet, het was toen bijzonder genoeg om de voorpagina van regionale kranten te halen.
Webverkopen in 1999
De eerste klant die via mijn website in 1999 een grote order plaatste was een bedrijf. Ik had het bedrijf gecheckt bij de Kamer van Koophandel. Het zag er betrouwbaar uit en ik liet speciale kruiken likeur voor ze bedrukken. Het ging om een bestelling van bijna 2000 gulden (toen nog). Ik zat te juichen achter mijn computer. Lees verder
De onrust die nooit meer verdween
6 mei 2002
Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Het was meivakantie, mijn man zat op zee en ik had ’s ochtends voor de winkel openging de kinderen, toen 7 en 4, voor een dagje naar oma gebracht. Om 9 uur deed ik de winkel open en zoals elke morgen ging ik daarna eerst een rondje nieuws surfen met een kop koffie.
Ik las op Nu.nl dat in de peilingen Pim Fortuyn 40 zetels zou krijgen bij de verkiezingen. 40! Ik kreeg er een naar gevoel van. Wilde ik wel in zo’n land wonen? Waar ging dit heen? Wat gebeurde er allemaal? Lees verder
Ontdekkingsreis naar een veranderde maar grotere wereld
Nog steeds vind ik het bijzonder dat ik door het hele land mijn verhaal mag komen vertellen. Vaak moet ik dat verhaal in 20 minuten proppen, op een congres waar ik dan onderdeel ben van een groter programma, maar af en toe mag het ook uitgebreid.
Dan mag ik in 1,5 tot 2 uur mijn verhaal vertellen. En die laatste lezingen zijn de mooiste. Ik mag dan het hele verhaal vertellen, over de drempels die ik nam, ontdekkingen die ik deed, fouten die ik maakte en wat daaruit voortkwam. Het is een verhaal over een ontdekkingsreis die me leidde naar de netwerkeconomie, waarin social business en sociaal kapitaal de rode draad zijn. Het is een verhaal over een reis van ruim tien jaar die mijn wereld en denken veranderde. Tien jaar waarin ik ook leerde dat mensen in te delen zijn in halers, brengers en verbinders. Lees verder
‘Durf te doen’ genomineerd voor Managementboek van het Jaar 2014!
Ik hoor de stem van Jambers in mijn achterhoofd: “Overdag proeft en verkoopt ze wijn en whisky, maar ’s avonds verandert deze vrouw in een spreker en schrijfster.”
Ik word best vaak genomineerd voor van alles en nog wat. Slijterij van het Jaar, Beste Wijnwinkel, Beste wijnwebwinkel, Beste wijnwinkel, Twitteraar van het jaar, Engaging Woman, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Lees verder