Deel 1
Deel 2
Deel 3
Waar start dan de zegetocht van deze kloosterlikeur in Zeeuws-Vlaanderen?
Bols startte in 1915 met de productie. Vanaf 1926 zit er een stijgende lijn in de populariteit en omzetten. Monastique is het Franse woord voor ‘van het klooster’ of ‘kloosterachtig’. Plotseling zag ik de link.
In 1907 stichtten Franse broeders in Sluis het jongenspensionaat ‘Saint Joseph’. Ten gevolge van de Franse secularisatiepolitiek mochten kloosters in Frankrijk geen onderwijs meer geven. De kloosterscholen weken uit naar België en de Zuidelijke Nederlanden. Op het pensionaat zaten 550 voornamelijk Franse jongens. Al rap volgden er meerdere kloosterscholen en seminaries. Eén van die seminaries, oorspronkelijk gesticht door Franse zusters als meisjesschool in 1908, herbergt sinds 1987 hotel De Dikke van Dale.
In de weekenden werden de kinderen bezocht door hun familie. De ondernemers in het vestingstadje begonnen dan ook hun winkels op zondagen te openen. Evenals slimme middenstanders in Hulst en Baarle-Nassau dat deden waar hetzelfde fenomeen zich voordeed.
Op 2 april 1935 kregen Sluis, Hulst en Baarle-Nassau bij Koninklijk Besluit ontheffing van de winkelsluitingswet en mochten vanaf die dag legaal hun winkels op zondag openen. Er werden door de eethuizen mossels geserveerd die weer werden weggespoeld met Monastique, de kloosterlikeur die je dronk nadat je je kinderen had bezocht op de kloosterscholen.
Het kan geen toeval zijn dat de populariteit van het drankje in de jaren ’30 samenvalt met de zondagsopenstellingen en de bezoekende Fransen en Belgen.
Tot op de dag van vandaag worden Sluis, Hulst en Baarle-Nassau op zondagen bezocht door Fransen en Belgen. Gewoontes zijn schijnbaar vererfbaar van generatie op generatie. En als je naar Sluis of Hulst gaat drink je Monastique. De kloosterscholen verdwenen, de gewoontes op zondag te komen winkelen, eten en Monastique te drinken niet.

Inmiddels was het oktober 2012. Het werd tijd Bols te vragen of ze het misschien weer voor me wilden maken. Ik betwijfelde het, maar niet geschoten is altijd mis. En als ze het niet meer wilden maken zou ik dan misschien het recept mogen? Dan deed ik het zelf wel. Het antwoord van Bols liet aan duidelijkheid niets te wensen over.
“Het herlanceren van deze smaak is geen optie. Dit is een dermate oude smaak, waar als we de receptuur er nog van hebben liggen, dat we deze ook niet vrijgeven. Helaas kunnen we niet voorzien in je wens.”
Ik probeerde nog even wat druk uit te oefenen met een extra mailtje: “Hoeveel flessen moet ik in voorverkoop verkopen om jullie te overtuigen dat dit geen vergeten smaak is en jullie weer overwegen een partij te gaan produceren?”
Mijn mail maakte helaas weinig indruk. Hier leek mijn zoektocht te stranden. Bols antwoordde nog een keer met: “Gezien de huidige strategie op de Bols Likeuren past een herintroductie van Bernardine helaas niet in de plannen. Het spijt me je te moeten teleurstellen.”

Einde verhaal dus. Of toch niet? Wordt vervolgd.