Drank en verhalen. Het blijft een prachtige combinatie. Meer dan  30 jaar geleden begon ik te werken in de horeca. Belgische gasten dronken na het eten vaak een ‘Monastiekske’ en ik serveerde dat braaf zonder het zelf ooit geproefd te hebben. Ik had geen idee dat het vooral hier in de regio werd gedronken. Het was een likeur van Bols die we in kleine likeurglaasjes serveerden.
In 1993 startte ik na 10 jaar in de horeca gewerkt te hebben mijn winkel. En uiteraard stond er Monastique op de plank. Het heette dan wel geen Monastique maar iedereen noemde het wel Monastique. Helaas werd het drankje door Bols enkele jaren later gesaneerd. Vervolgens werd de Bernardine, zoals het drankje officieel heette, nog een paar jaar onder het ‘Bootz’ label uitgebracht maar ook dat werd toch zeker ruim 10 jaar geleden gestopt.
En dat was jammer. In mijn winkel in Breskens had ik wekelijks nog vraag van Belgen naar Monastique. Het was er niet meer. De laatste pallets waren opgekocht door een slijter in de streek en die heeft het dan ook nog een paar jaar verkocht.
Ik had natuurlijk wel andere kloosterlikeuren, maar dat was het voor de klanten meestal toch niet helemaal. Het was niet de echte Monastique.
Vorig jaar verhuisden we de winkel naar Sluis. Slechts 15 kilometer verderop maar een andere wereld met veel meer Belgen. In Breskens had ik wekelijks vraag naar Monastique, maar in Sluis bijna dagelijks. ‘Madame, verkoopt u ook Monastique?’
Het waren al lang niet meer de oudere Vlaamse dames en heren zoals ik ze herinnerde uit mijn jeugd maar inmiddels ook hun kinderen en kleinkinderen. Schijnbaar werd een bezoek aan Zeeuws-Vlaanderen geassocieerd met Monastique. Maar waarom dan? Waarom alleen hier? Waar kwam dat vandaan? En sinds wanneer?
Daar moest ik iets mee. Ik wilde dit weten. Het werd een prachtige zoektocht….
Wordt vervolgd in deel 2.